Werk in uitvoering

Chronische hoofdpijn kun je alleen maar vergelijken met chronische hoofdpijn. Maar dat is alleen voor mensen met c.h volstrekt duidelijk en dit verhaal is ook voor anderen bedoeld. Dus laat ik een poging wagen. C.h is alsof er iemand in je hoofd woont die constant, 24 uur per dag bezig is met een verbouwing. Sommige dagen zijn "goed". Hij (misschien is het een zij, maar gezien het latere krachtvertoon waarover ik nog zal vertellen houd ik het toch maar op hij) hij dus, hangt dan de hele dag schilderijen op aan de binnenkant van je schedel. Spijkertje in de muur (mijn hoofd in dit geval) schilderij ophangen en weer het volgende spijkertje gepakt. Geen koffiepauze of lunch. Het Louvre is vergeleken met de binnenkant van mijn hoofd maar een klein schilderijenwinkeltje. Als iemand op zo'n dag aan je vraagt hoe het gaat zeg ik zoiets als: "Het gaat best goed." Je wil niet als een zeikerd overkomen en intuïtief voel je wel aan dat je maar een beperkt aantal keren tegen iemand kunt zeggen dat het niet goed gaat (behalve natuurlijk tegen die speciaal soort heiligen ;de partners van iemand met chronische pijn, maar daarover later, die verdienen een eigen verhaal )

Andere dagen wordt het steviger aangepakt. Dan moeten de vloeren blijkbaar worden vervangen, marmeren tegelvloeren, die natuurlijk eerst met grote voorhamers worden losgeslagen. De stukken marmer worden vervolgens door de zijkant van je hoofd naar buiten geperst. Als op dit soort dagen iemand vraagt hoe het gaat zeg ik:"Het kon wel beter."

Andere dagen moeten complete betonnen muren worden vervangen, dus weer eerst de muren verpulverd, dit keer niet met een hamer, maar met een daarvoor speciaal vervaardigde klopmachine en de brokstukken gewapend beton worden in een andere machine fijngemalen met behulp van draaiende messen, vooral de bewapening wil hierbij nog wel eens weerstand bieden. Als op zulke dagen iemand vraagt hoe het gaat zeg je niets meer, omdat je apathisch voor je uit ligt te kijken, wachtend op het moment dat er weer gewoon schilderijtjes worden opgehangen, of omdat je kotsend boven de w.c. hangt, meestal niet het geëigende moment voor een goede conversatie.

Helaas is er weinig communicatie mogelijk met degene die in je hoofd woont, hij zou net zo goed op mars of venus kunnen wonen. Er is totaal geen pijl op te trekken wanneer hij welke werkzaamheden heeft gepland. Ik heb al vaak een overzicht van werkzaamheden gevraagd maar nooit gekregen.

Een speciale bezoeking zijn die mensen die, overigens met de beste bedoelingen, wel tot in de kleinste details op de hoogte zijn van de werkzaamheden die in mijn hoofd plaatsvinden. "Heb je misschien chocola gegeten?" ik zeg dan maar ja, want uit ervaring weet ik dat de ander anders net zolang doorgaat tot ie beet heeft. (nee, kaas misschien enz). Met een triomfantelijke blik wordt mij dan uitgelegd dat als ik chocola eet dat mannetje in mijn hoofd de vloeren gaat vervangen. Waarom dat dan is, is onduidelijk, maar het verband staat vast.

Ook de verhalen over andere mensen die ook zo'n mannetje in hun hoofd hebben, maar dit mannetje als een marionet weten te besturen en dat mannetje het daarom niet in ZIJN hoofd haalt om op onmogelijke tijden aan de slag te gaan zijn me niet onbekend. Overigens kom ik nooit zelf mensen tegen die dit soort macht hebben over hun hoofdpijnmannetje, maar hoor ik altijd dat het iemand is de ze kennen.

Over hoe c.h. te bestrijden met behulp van medicijnen, magnums, psychologische oorlogsvoering en koude stortbaden een volgende keer meer.