Bestrijdingsmiddelen II. Psychologische en magische oorlogsvoering

Zoals bij veel kwalen, waarvan de oorzaak onduidelijk is, komt al snel de psycholoog om de hoek kijken. De gedachte daarachter is dat je zelf iets doet waardoor je hoofdpijn krijgt en als je er nou achterkomt wat datgene is wat je doet en je doet dat voortaan niet meer dan gaat de hoofdpijn vanzelf over.  Simpel toch. Dat is trouwens een gedachte die je steeds weer tegenkomt. Op de een of andere manier ben je zelf verantwoordelijk voor je lot, of omdat je iets verkeerd doet, of omdat je iets nalaat. De gedachte dat je gewoon pech hebt is in onze maakbare samenleving blijkbaar onverdraaglijk. 
Overigens ben je naar mijn mening wel verantwoordelijk hoe je vervolgens met dit lot omgaat, hoe je het toch nog een zinvolle plek in je leven probeert te geven, maar dat terzijde.
Terug naar de psychologische oorlogsvoering, deze wordt vooral gevoerd met behulp van dagboekjes.  Hoeveel dagboekjes ik inmiddels al heb bijgehouden, ik ben de tel een beetje kwijtgeraakt. Wat ik eet, wat ik doe, wat ik niet doe, hoeveel pijn ik heb, wat ik slik, wat ik niet slik, wat ik denk, wat ik niet denk. Alles heb ik bijgehouden. Omdat ik naast chronische hoofdpijn ook ADD heb is het bijhouden van dagboekjes overigens een taak voor mij waar ik op zich al hoofdpijn van krijg. Analoog aan het medicijngebruik zou c.h. best wel eens kunnen komen door het steeds weer bijhouden van dagboekjes. 
De psychologische benadering is wat mij betreft alleen zinvol gebleken als het gaat om het herkennen en ombuigen van allerlei negatieve gedachten en gevoelens die onlosmakelijk met pijn verbonden zijn. Pijn en vooral chronische pijn roepen om de een of andere reden altijd een complex van gevoelens en gedachten op die kort samengevat hier op neerkomen: "Wat ben ik toch sufferd, minderwaardig persoon, verachtelijk sujet omdat ik altijd pijn heb". Er zijn mensen die beweren dat dit soort gevoelens zo'n 80% van het lijden uitmaken. Een vermindering van dit soort gedachtes draagt bij aan het welbevinden van de chronische pijnlijder. Hoewel dit soort gevoelens een hardnekkig leven lijden, kan een psychologische benadering bijdragen aan deze verlichting. Ook met behulp van meditatie lukt het me beter om het vernietigende werk van deze gevoelens/gedachten te verminderen.

Magisch denken is het denken waarmee je meent een onverdraaglijk geworden werkelijkheid te kunnen beïnvloeden en veranderen. Daarin is de mens behoorlijk creatief. Je hoeft maar te Googlen op de term "chronische hoofdpijn" of "migraine" en honderdduizenden pagina's vol antwoorden op de vraag wat de oorzaak is van deze kwalen en vooral hoe je ze in een handomdraai kunt oplossen staan tot je beschikking.
Ik heb ze niet allemaal geprobeerd en zal dat ook niet doen, daarvoor is een mensenleven te kort, maar ook ik begeef me regelmatig op het terrein van meer of minder alternatieve Genezingswijzen met de gedachte :"Niet geschoten is zeker mis". Ik zal hier geen minutieus verslag doen van al deze pogingen, maar de rode lijn is, dat ze helaas niet werken. Uiteraard kunnen anderen hiermee andere ervaringen hebben opgedaan., maar mij hebben het prikken van naalden, het breken en weer aan elkaar lijmen van mijn ruggengraat,  het drinken en eten  van allerlei exotische drankjes en kruiden en het diep in mijn ogen kijken nog niets opgeleverd, behalve rugpijn. 

Overigens is dat magisch denken ook op persoonlijk niveau mij niet vreemd. Zo ben ik er heilig van overtuigd dat als ik een zware migraine aanval heb en ik alleen bij de gedachte aan eten al misselijk wordt, het eten van een Magnum ( het ijsje dus) mij van die misselijkheid afhelpt. Dat is nog nooit gebeurd, maar iedere keer ben ik er van overtuigd dat dat nu het geval zal zijn. Ook het nemen van een bad, het ijsberen door de kamer of het draaien van het 23 e pianoconcert van Mozart hebben geen enkele uitwerking, maar dragen ertoe bij dat er weer een kort toekomstperspectief is, hoe teleurstellend dat meestal  ook afloopt. Uiteraard gaat een migraineaanval ook een keer over in gewone hoofdpijn en de handeling die ik vlak daarvoor hebt verricht wordt ook weer toegevoegd aan het spectrum van Magische handelingen die een volgende keer worden uitgevoerd. Zoals primitieve stammen ervan overtuigd waren dat de zon alleen maar  opkomt als ze op hun trommels slaan, ben ik ervan overtuigd dat de migraine overgaat als ik een magnum eet, een bepaald pianoconcert draai of de namen van de twintig dichtstbijzijnde sterren in de goede volgorde weet op te noemen.

Bestrijdingsmiddelen: deel 1 - medicijnen

Wat is er te doen tegen chronische hoofdpijn? Kort maar krachtig: niets. Daarom heet het ook chronisch. Maar omdat een mens altijd hoop nodig heeft en omdat er middelen zijn die soms enige soelaas  lijken te bieden, wordt je als c.h. lijder een ware jonge onderzoeker.  Het volgende verslag kan dan ook beschouwd worden als mijn persoonlijke ontdekkingstocht in het land van de bestrijdingsmiddelen tegen c.h. Persoonlijk omdat die tocht er voor iedere c.h. lijder weer anders uitziet. Is voor de één het kauwen op oude broodkorsten het middel tegen opkomende misselijkheid bij migraine, bij een ander is alleen het zien van een broodkorst, wat, het denken aan een broodkorst, nee het denken  aan een aanrecht waar eens een broodkorst heeft op gelegen voldoende voor een run op het toilet.
Zelfs het gebruik van medicijnen, je zou zeggen, simpel:  pijn - pilletje - weg pijn, heeft bij de c.h.er de meest onverwachtse en wonderbaarlijke effecten. Laat ik daar eens mee beginnen.

Medicijnen
Hoofdpijn is de enige kwaal voorzover  ik weet, waarvan je van de medicijnen tegen de kwaal de kwaal zelf krijgt.  Even in JipenJanneketaal hoofdpijn - pilletje - meer hoofdpijn.  Nou is dat niet altijd zo want soms is de vergelijking hoofdpijn  - pilletje - geen hoofdpijn.  Dit houdt de moed er een beetje in, zodat je de pilletjes blijft slikken. Dit werkt zo goed (vraag maar aan gedragsdeskundigen) dat als voornaamste oorzaak van c.h. door de deskundigen: "het slikken van hoofdpijnpillen", wordt genoemd. Eén van de remedies tegen c.h, die, ik moet het eerlijk zeggen, ik nog niet heb geprobeerd, maar het zal er ongetwijfeld een keer van komen, is dat je in het ziekenhuis wordt opgenomen om niets te slikken. Weer zo'n wonderbaarlijke tegenstrijdigheid bij c.h. Je gaat naar het ziekenhuis om niet behandeld te worden.  Overigens heb ik begrepen dat ook dit een tijdelijke oplossing is en dat de c.h. na deze "cold turkey" weer net zo vrolijk terug komt. Maar mocht iemand daar andere ervaringen mee hebben, ik hoor het graag.
Heel vroeger toen mijn migraineaanvallen begonnen en ze nog lang niet chronisch, naar wel zeer regelmatig waren, waren er nog geen medicijnen tegen.  Geduldig afwachten tot de aanval over was en daarna het leven weer oppakken of er niets aan de hand was. Zo ging dat, kinderen.
Later kwamen er zetpillen die, als je ze op tijd innam een aanval voorkwamen. Blijdschap alom, totdat mijn handen blauw werden van de pillen en eraf dreigden te vallen, mijn voeten voelden als ijsklompen en u raadt het al, ik er een verschrikkelijke hoofdpijn van kreeg.
Goede raad was duur, de farmaceutische industrie stuurde mij de triptanen.  Inplaats van pijn - pilletje - weg pijn werd het  pijn-prikje-weg pijn en het leven kon weer vrolijk verder worden geleefd. Ik moet zeggen, voor een redelijk lange tijd, totdat ook de triptanen vooral bijdroegen aan de hoofdpijn, die inmiddels wel chronisch was geworden. Ik zeg niet met de deskundigen, dóór de medicijnen, maar voorkomen hebben ze het ook niet.
Inmiddels was ik bij de neuroloog beland die mij opgewekt vertelde dat ik door al die triptanen waarschijnlijk wel binnen niet al te lange tijd aan een hartaanval zou overlijden. Nou vond ik dat toen eerlijk gezegd  nog niet zo'n slecht idee, maar de neuroloog dacht dat te voorkomen met behulp van topomax, een middel tegen epilepsie, ook goed in het voorkomen van migraine. Ze zei het met het enthousiasme van een zendeling. Ach ja, waarom niet. Ik moet zeggen, knapte ik van de andere medicijnen eerst op en werd ik na verloop van tijd pas zieker, van topomax werd ik vanaf dag één gelijk doodziek. Dat is wel zo duidelijk. Zware hoofdpijn was nog wel de minste van de bijwerkingen. 
Zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. De zoektocht in medicijnenland lijkt wat op een speurtocht waarin je regelmatig denkt:"Hé, ben ik hier niet al eens eerder geweest?"
Gelukkig zijn er ook nog andere manieren om jezelf te vermaken met chronische hoofdpijn. Maar hierover een volgende keer meer.

Werk in uitvoering

Chronische hoofdpijn kun je alleen maar vergelijken met chronische hoofdpijn. Maar dat is alleen voor mensen met c.h volstrekt duidelijk en dit verhaal is ook voor anderen bedoeld. Dus laat ik een poging wagen. C.h is alsof er iemand in je hoofd woont die constant, 24 uur per dag bezig is met een verbouwing. Sommige dagen zijn "goed". Hij (misschien is het een zij, maar gezien het latere krachtvertoon waarover ik nog zal vertellen houd ik het toch maar op hij) hij dus, hangt dan de hele dag schilderijen op aan de binnenkant van je schedel. Spijkertje in de muur (mijn hoofd in dit geval) schilderij ophangen en weer het volgende spijkertje gepakt. Geen koffiepauze of lunch. Het Louvre is vergeleken met de binnenkant van mijn hoofd maar een klein schilderijenwinkeltje. Als iemand op zo'n dag aan je vraagt hoe het gaat zeg ik zoiets als: "Het gaat best goed." Je wil niet als een zeikerd overkomen en intuïtief voel je wel aan dat je maar een beperkt aantal keren tegen iemand kunt zeggen dat het niet goed gaat (behalve natuurlijk tegen die speciaal soort heiligen ;de partners van iemand met chronische pijn, maar daarover later, die verdienen een eigen verhaal )

Andere dagen wordt het steviger aangepakt. Dan moeten de vloeren blijkbaar worden vervangen, marmeren tegelvloeren, die natuurlijk eerst met grote voorhamers worden losgeslagen. De stukken marmer worden vervolgens door de zijkant van je hoofd naar buiten geperst. Als op dit soort dagen iemand vraagt hoe het gaat zeg ik:"Het kon wel beter."

Andere dagen moeten complete betonnen muren worden vervangen, dus weer eerst de muren verpulverd, dit keer niet met een hamer, maar met een daarvoor speciaal vervaardigde klopmachine en de brokstukken gewapend beton worden in een andere machine fijngemalen met behulp van draaiende messen, vooral de bewapening wil hierbij nog wel eens weerstand bieden. Als op zulke dagen iemand vraagt hoe het gaat zeg je niets meer, omdat je apathisch voor je uit ligt te kijken, wachtend op het moment dat er weer gewoon schilderijtjes worden opgehangen, of omdat je kotsend boven de w.c. hangt, meestal niet het geëigende moment voor een goede conversatie.

Helaas is er weinig communicatie mogelijk met degene die in je hoofd woont, hij zou net zo goed op mars of venus kunnen wonen. Er is totaal geen pijl op te trekken wanneer hij welke werkzaamheden heeft gepland. Ik heb al vaak een overzicht van werkzaamheden gevraagd maar nooit gekregen.

Een speciale bezoeking zijn die mensen die, overigens met de beste bedoelingen, wel tot in de kleinste details op de hoogte zijn van de werkzaamheden die in mijn hoofd plaatsvinden. "Heb je misschien chocola gegeten?" ik zeg dan maar ja, want uit ervaring weet ik dat de ander anders net zolang doorgaat tot ie beet heeft. (nee, kaas misschien enz). Met een triomfantelijke blik wordt mij dan uitgelegd dat als ik chocola eet dat mannetje in mijn hoofd de vloeren gaat vervangen. Waarom dat dan is, is onduidelijk, maar het verband staat vast.

Ook de verhalen over andere mensen die ook zo'n mannetje in hun hoofd hebben, maar dit mannetje als een marionet weten te besturen en dat mannetje het daarom niet in ZIJN hoofd haalt om op onmogelijke tijden aan de slag te gaan zijn me niet onbekend. Overigens kom ik nooit zelf mensen tegen die dit soort macht hebben over hun hoofdpijnmannetje, maar hoor ik altijd dat het iemand is de ze kennen.

Over hoe c.h. te bestrijden met behulp van medicijnen, magnums, psychologische oorlogsvoering en koude stortbaden een volgende keer meer.