De omgeving

De relatie van de chronische hoofdpijnlijder met zijn omgeving is een bijzondere. Als de c.h over gaat in migraine wat bij bij minimaal twee dagen per week het geval is, komt de omgeving via geluids- en lichtsignalen ongeveer honderd maal versterkt binnen. Een stevig geluid is dan alsof er in je hoofd een atoombom ontploft en terwijl je bezig bent om de brokstukken van je schedel weer bij elkaar te rapen, komt een beetje licht binnen alsof er een cirkelzaag door je hoofd heengaat. De afgelopen Oud en Nieuwviering had ik net een migraineaanval. Lukt het normaal gesproken nog wel om ergens een plekje te vinden waar weinig geluid of licht doordringt, op 31 december om 12 uur s'avonds is dit onmogelijk.  Hoewel er over het lijden van huisdieren tijdens de jaarwisseling veel te doen is geweest, moeten er toch ettelijke duizenden migrainelijders zijn die op dat moment hun privéhel beleven, daar hoor je niet veel over. Misschien voor het volgende jaar een licht- een geluidsdichte bunker ergens op de Veluwe als toevluchtsoord voor deze vergeten groep?

De c.h patiënt is alleen al door de aard van zijn ziekte, nl. chronisch, een wandelende aanklacht tegen de huidige cultuur, waarin de mens regisseur is over zijn of haar eigen leven. En dat zal hij weten ook. Het lijkt soms wel of de hele wereld weet wat er te doen is tegen c.h., alleen dat ik dat niet snap. Nou ben redelijk intelligent, dus daar kan het niet aan liggen. Maar het aantal keren dat ik gehoord heb dat een broer, zus, neef, nicht vriend precies hetzelfde heeft als ik en daarvan afgekomen is door ........ ( vul zelf maar in; van drie keer op een dag op je hoofd gaan staan tot jezelf afrossen met een bundel brandnetels), moet inmiddels in de duizenden lopen.  Als je dan ook niet onmiddellijk op dit soort verhalen reageert door naar buiten te rennen en je naakt in het dichtstbijzijnde brandnetelveldje te storten, wordt je aangekeken met een blik van: " Ja, dan vraag je er ook zelf om".